ما هم ممکن است شمر شویم

انسان گاه راه خطا را تشخیص می‌دهد. اما گریزی از آن پیدا نمی‌کند. چون پای نفس در میان است. باور کنیم ما هم ممکن است روزی شمر شویم.

همه چیز آن‌گاه شروع می‌شود که تو خود را بی‌نیازببینی. فراتر از آنچه هستی و فارغ از او که به استمدادش گام برمی‌داری. ان الانسان لیطغی ان رآه استغنی. وقتی او را فراموش کردی و در مناسبات زندگی فقط به خود اندیشیدی کم کم خواسته یا ناخواسته راه به طغیان خواهی برد.
در حرف خیلی چیزها راحت است. خیلی راحت می‌توان شمر را محکوم کرد. یزید را لعن کرد. بنی‌صدر را خائن نامید. برخی را فریب خورده و سران فتنه نام نهاد. برخی دیگر را استوانه لیبرالی نظام که همه زندگی شان سیاست شده است و... اما در عمل... .
وقتی خود در شرایط آزمون قرار گرفتی آن گاه است که عیار ادعاهایت مشخص می‌شود. نه شمر از آسمان به یکباره پایین آمده بود. نه سران فتنه و رییس مجمع به یکباره پا به عرصه وجود گذاشته اند. وقتی سوابق برخی انقلابیون که امروز در صف مقابل نظام ایستاده اند را مرور می کنیم می بینیم که لااقل از ما خیلی انقلابی تر بودند. اما چرا انقلابی نماندند؟ آن همه شور و ادعا چه شد؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟
انسان گاه راه خطا را تشخیص هم می‌دهد. اما گریزی از آن پیدا نمی کند. چون پای نفس در میان است. باور کنیم ما هم ممکن است روزی شمر شویم. باید خود را بسازیم. باید بتوانیم در مراحل حساس پا بر روی نفسمان بگذاریم. باید این قابلیت را داشته باشیم که بتوانیم از خودمان عبور کنیم.
وقتی همه چیز را از زاویه ای دیگر و فراتر می نگری؛ از کمی بالاتر؛ انگار رنگ ها کاملا عوض می‌شود. نگاهت باز می‌شود. روزمره نمی‌بینی.
شهادت طلبی و عشق شهادت به ادعا و حرف نیست. این روزها آرزوی شهادت هزینه ای ندارد؛ کم خرج است؛ همه آرزوی شهادت می‌کنند. اما خیلی ها توان اینکه پا بر روی نفسشان بگذارند ندارند. همین نفس کم کم جنس ظهورش تغییر می‌کند و تا آنجا پیش می رود که آدمی را زمین‌گیر می‌کند. آدم‌ها به همان میزانی ارزش دارند که می توانند از خودشان عبور کنند.
ظرف‌های ما کوچک است. آن گاه وسعت می یابد که ظرف را نبینیم. خود را نبینیم. ما وجود نداریم. هر چه هست اوست. وقتی خود را هم در آینه او دیدیم و رضای او مناسبات زندگی هم عوض خواهد شد. همه در حال تسبیح اویند. یسبح لله ما فی السماوات و الارض. ما و اویی نیست! همه چیز اوست. همه چیز جلوه اوست. همه چیز حامد اوست.
اینجا میدان خودسازی است. فرصتی است برای عروج. کسی مصداق فولاد است که ضربه پتک های روزگار را تحمل کند و از فراز و نشیب‌ها نگریزد. مردان بزرگ غایت نگرند. اهدافشان بلند است. در بازی های کودکانه آدمیان غرق نمی شوند. رضای مخلوق را می‌نگرند. خود را نمی‌بینند. ان الله قد شاء ان یراک قتیلا.
اگر رضای او به شهادت بود همان شیرین است. ان الله قد شاء ان یراهن سبایا.
اگر رضای او به اسارت بود همان حلاوت دارد و اگر رضای او به صبر و رنج بود همان پسندیده است.
مشکل آنجا آغاز می‌شود که خود را ببینیم و او را نبینیم. خواست خود را ببینیم و خواست او را نبینیم. خود را ببینیم مستغنی و بی نیاز از رب. اگر او شدیم؛ راه به بیراهه نخواهیم سپرد. آن گاه است که کم‌کم در مسیر خداگونه شدن گام خواهیم برداشت. عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی. فانی اقول کن فیکون.